مجسمه‌سازی در شکل‌گیری مسیر مدرنیست‌های ایران نقش مهمی داشته است. تاثیر مجسمه‌سازی در مدرنیسم ایران چه از طریق آثار ژازه تباتبایی که ضایعات را به هنری ماندگار رسانده و چه در آثار تناولی با نگاه به سنت‌های کهن و چه در آثار بیان‌گرایانه‌ی فاسونکی مشهود است. مجسمه‌های ژازه به نحوی خلاقانه ما را از مسیر سرد و بی‌فایده‌ی ضایعات فلزی به دنیایی از جان‌بخشی به کاراکترهای ماندگار می‌برد. این جان‌بخشی به نوعی دیگر در آثار تناولی از مسیر کهن عبور می‌کند و در صدد بازیابی نشانه‌های دیروزی بر حجمی درخشان است. محمد فاسونکی با آثارش در مجموعه «جشن مجسمه‌ها» به قرابت با نقاشی‌های خود می‌رسد. همان خلق به واسطه حس با بداعتی توام با سادگی. محمد فاسونکی درباره‌ی سه مجسمه‌ی نوازنده‌ می‌گوید: « تا زمانی که احساس نباشد فن مفهومی ندارد و وقتی که احساس متولد می‌شود، فن نیز حاصل می‌شود البته منظور فن قابل تدریس در آکادمی‌ها نیست». هر سه هنرمند به عنوان مجسمه‌سازان شناخته شده و اثرگذار بر اقتصاد هنر تجسمی شناخته می‌شوند.