آنجا که بنیاد ما در میان گذشته و آینده قرار می‌گیرد و تمام زیبایی حیات را در لحظه می‌یابیم از نگاه علی رستگار به مانند فشردگی میان صخره‌های سنگ است. 

مارکو گریگوریان، سال ۱۳۳۳ (۱۹۵۴) از ایتالیا به تهران بازگشت و گالری استتیک را در ضلع جنوب‌غربی میدان فردوسی تأسیس کرد. مکان گالری در ساختمانی است که گویا محل زندگی و کار او نیز بود. ساختمان این گالری همچنان و تا امروز پابرجا مانده است. هر چند این گالری بعد از 5 سال و در سال 1338 تعطیل شد، اما سرآغاز تأسیس گالری‌ها و نهادهای دیگر فرهنگی و هنری به دست مارکو گریگوریان شد.

گریختن از شعاع آتشین خورشید بر آب‌های رنگین، تابستان را به ذهن متبادر می‌کند. تاکنون تابستان بهانه‌ای برای غوطه‌ور شدن در آب بوده و اکنون نیز تابستان بهانه‌ای برای مروری بر آثاری با تمرکز بر آب‌تنی و خلق هنر لحظات حاصل از تفرج تابستانی در اطراف آب‌هاست. 

مجموعه طبیعت‌های بی‌جان گارنیک درهاکوپیان، از یک‌سو یادآور سنت‌های ارمنی هستند و از سوی دیگر با اقتباس از آموزه‌های کوبیستی، حال‌و‌هوایی تغزلی را به اثر می‌بخشند.

این اثر نمونه‌ای عالی از مشهورترین دوره‌های کاری صادق تبریزی است. عمده‌ی آثار مشهور این دوره‌ی هنرمند با دو پیکره اجرا شده‌اند. در این‌جا اما تبریزی مجموعه‌ای از پیکره‌ها را در یک ترکیب‌بندی طولی به تصویر کشیده است.

شیروانی‌های سرخ در فضایی به رنگ آبی ترکیبی از دو رنگ مکمل در کنار هم را نشان می‌دهد. تنه‌‌های نازک درختان در این اثر از حسین محجوبی یادآور تکنیک پرداز هستند که در طی دوران فعالیت او سبب شهرت این هنرمند نیز شدند. محجوبی با رنگ‌های سرد و محو کردن پس‌زمینه‌ تصاویری را خلق می‌کند که می‌توان آن را اثیری نامید.

« همین که اثر را میبینی قند در دلت آب می‌شود، ولی به روی خودت نمی‌آوری. نمی‌خواهی صاحب فعلی بفهمد که چقدر برایت با ارزش است. نمی‌خواهی قیمت را بالا بکشد یا مبادا کاری کنی که اصلا نفروشد. پس بی‌محلی می‌کنی، خودت را می‌زنی به آن راه، می‌روی سراغ مورد بعدی یا شاید هم بروی بیرون و بگی دوباره برمیگردی. در نقش کسی فرو میروی که کمی علاقمند هست ولی هول نشده. نظرش جلب شده، حتی وسوسه شده اما...

آرمان خلعتبری در کتاب «قطعه‌ای ازیک پرتره» از انتشارات نظر، نیکزاد نجومی را از زاوایای سیاسی و اجتماعی به هنر وصل می‌کند.  در این کتاب رویکرد نجومی با بررسی موضوعات سیاسی در آثار این هنرمند همیشه در نقطه توجه است و او این نگاه را به نحوی از دریچه‌ی هنر خود شخصی کرده است.

درباره‌ی آثار وحید میرزا محمدی و آثاری که از او در نمایشگاه گروهی «پیکر» به نمایش در آمده است.

یادداشتی به بهانه‌ی نمایشگاه انفرادی مهدی راحمی با عنوان «ضیافت در قعر» در گالری آرتیبیشن