مسیر هنری کامرانی تاکنون در مرزی میان گذشته، امروز و  اسطوره‌ها و بسترهای کنونی شکل گرفته است ومجموعه‌های «لبه»، «آنجا که مهم نیست کجاست» و «ایران‌گردی بر روی اسکناس» را می‌توان به عنوان مصداقی بر این رویکرد او در خلق آثارش در نظر گرفت. وجوه تاریخی و معاصر در مجموعه‌های او مشهود است و نتیجه‌ی فرآیند خلق و پیوند عناصر در آثارش  به پدیده‌ای معاصر بدل می‌شوند. مجموعه‌ی پ...

گرچه در آثار پیش رو از مهدی حسینی با عناصر بیشتری نسبت به دیگر آثار این هنرمند رو به رو هستیم، اما همچنان غلبه‌ی آبی‌ها و همنشینی آن‌ها با برگ‌های سبز بر مناظر و فیگورها دیده می‌شود. انتخاب رنگ و نوع پرسپکتیو یا ژرف‌نمایی تخت در این آثار نقاشی و چاپ، همگی نشانه از توجه مهدی حسینی به نگارگری دارد. همچنین فیگورها در آثار این هنرمند در بی‌حجمی و بی‌چهرگی، به دست باد افتادند. 

مجسمه‌سازی در شکل‌گیری مسیر مدرنیست‌های ایران نقش مهمی داشته است. تاثیر مجسمه‌سازی در مدرنیسم ایران چه از طریق آثار ژازه تباتبایی که ضایعات را به هنری ماندگار رسانده و چه در آثار تناولی با نگاه به سنت‌های کهن و چه در آثار بیان‌گرایانه‌ی فاسونکی مشهود است.  

از رویکرد ملهم از کوبیسم در آثار کاکو تا نگاه سورئالیستی #عبدی_اسبقی یا خطوط کمینه‌گرای #منوچهر_یکتایی، طبیعت بی‌جان در هنر به چشم می‌آید. طبیعت بی‌جان با وجودی‌که عمر چندانی در هنر ایران ندارد اما به عنوان موضوعی محبوب در هنر مدرنیسم همیشه به کار رفته و خیلی زود به موضوعی جذاب برای نقاشان تبدیل شده است.

12 دانشجوی هنر در دو دانشکده‌ی هنرهای تزئینی و هنرهای زیبا، تالار ایران را از تیر ماه سال 1343 تا 1357  تاسیس کردند. رویین پاکباز، منصور قندریز، محمدرضا جودت، فرامرز پیلارام، مرتضی ممیز، سیروس مالک، مسعود عربشاهی، صادق تبریزی، فرشید مثقالی، قباد شیوا، هادی هزاوه‌ای و پرویز (محمد) محلاتی،  این تالار را  تاسیس کردند و به فاصله‌ یک سال بعد با مرگ نا‌بهنگام منصور قندریز (...

گریختن از شعاع آتشین خورشید بر آب‌های رنگین، تابستان را به ذهن متبادر می‌کند. تاکنون تابستان بهانه‌ای برای غوطه‌ور شدن در آب بوده و اکنون نیز تابستان بهانه‌ای برای مروری بر آثاری با تمرکز بر آب‌تنی و خلق هنر لحظات حاصل از تفرج تابستانی در اطراف آب‌هاست. 

هنرمندی مانند عباس کیارستمی با نگاهی بسیار شاخص و متمایز از باران در پیش و پس شیشه‌ها تصاویری را ماندگار کرده است. از رامبرانت، گوستاو کایبوت،جان فالتر و واسیلی کاندینسکی تا گرهارد ریشتر همگی بر باران از دریچه‌ی فرم و سبک خود نگاه کرده‌اند و در میان نقاشان ایرانی نیز نام‌هایی معاصر مانند شیوا خوشبخت و سیاوش مظلومی را همچنان با خلق اثر با مضمون باران شناخته می‌شوند. 

مجموعه طبیعت‌های بی‌جان گارنیک درهاکوپیان، از یک‌سو یادآور سنت‌های ارمنی هستند و از سوی دیگر با اقتباس از آموزه‌های کوبیستی، حال‌و‌هوایی تغزلی را به اثر می‌بخشند.

شیروانی‌های سرخ در فضایی به رنگ آبی ترکیبی از دو رنگ مکمل در کنار هم را نشان می‌دهد. تنه‌‌های نازک درختان در این اثر از حسین محجوبی یادآور تکنیک پرداز هستند که در طی دوران فعالیت او سبب شهرت این هنرمند نیز شدند. محجوبی با رنگ‌های سرد و محو کردن پس‌زمینه‌ تصاویری را خلق می‌کند که می‌توان آن را اثیری نامید.

« همین که اثر را میبینی قند در دلت آب می‌شود، ولی به روی خودت نمی‌آوری. نمی‌خواهی صاحب فعلی بفهمد که چقدر برایت با ارزش است. نمی‌خواهی قیمت را بالا بکشد یا مبادا کاری کنی که اصلا نفروشد. پس بی‌محلی می‌کنی، خودت را می‌زنی به آن راه، می‌روی سراغ مورد بعدی یا شاید هم بروی بیرون و بگی دوباره برمیگردی. در نقش کسی فرو میروی که کمی علاقمند هست ولی هول نشده. نظرش جلب شده، حتی وسوسه شده اما...